Ghazal 322

My fantasy of thy vision, my inner sight takes a peek
None like thee could anyone ever draw or speak.
Although in thy pursuit I ride the Northern wind
Left behind in your dust, however I try and seek.
Gave up hope of union, at least in this lifetime
Let go of heart’s desires, wanting to kiss thy cheek.
For thy life-giving spring, many tears I shed
And to thy wine-bearer, I paid the price at its peak.
In thy love, cupid’s arrows pierced my heart
Somber, laden on the path, I was the only freak.
O morning breeze, bring the aroma of His house
For in that aroma, my bleeding heart will reek.
Your sin was to enchant the heart of every man
Now I am the wild doe, from men heading for the creek.
That aromatic breeze coming from His house
My heart rent, and then left a bloody streak.
Upon whatever you touch and Hafiz’s sight, he swears
Without Thy face, all sights remain dark and bleak.

خیال نـقـش تو در کارگاه دیده کـشیدم
بـه صورت تو نـگاری ندیدم و نـشـنیدم
اگر چـه در طلبـت همعنان باد شـمالـم
بـه گرد سرو خرامان قامـتـت نرسیدم
امید در شـب زلفـت به روز عمر نبسـتـم
طـمـع بـه دور دهانـت ز کام دل بـبریدم
به شوق چشمه نوشت چه قطره‌ها که فشاندم
ز لعـل باده فروشت چه عشوه‌ها کـه خریدم
ز غـمزه بر دل ریشم چه تیر ها که گـشادی
ز غـصـه بر سر کویت چه بارها که کـشیدم
ز کوی یار بیار ای نـسیم صـبـح غـباری
کـه بوی خون دل ریش از آن تراب شـنیدم
گـناه چـشـم سیاه تو بود و گردن دلـخواه
کـه مـن چو آهوی وحـشی ز آدمی برمیدم
چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نـسیمی
کـه پرده بر دل خونین بـه بوی او بدریدم
بـه خاک پای تو سوگـند و نور دیده حافـظ
کـه بی رخ تو فروغ از چراغ دیده ندیدم

Hafiz

حافظ